ΓΙΑ ΝΑ ΜΥΡΙΣ’ Ο ΤΑΦΟΣ ΜΟΥ

ΓΙΑ ΝΑ ΜΥΡΙΣ’ Ο ΤΑΦΟΣ ΜΟΥ
Να μάθθαιννα παντρεύκεσουν, νύφφην πως σε στολίζαν,
τούτη καρκιά που τον καμόν,
θάφκαλλεν αναστεναγμόν,
τζι’οι τοίσιοι θα ραΐζαν.

Γιατί εγιώ σε λάτρεψα, αγάπη μου χρυσή μου.
Για σεν η κάθε λέξη μου,
κυριαρχείς τη σκέψη μου,
την κάθε κίνηση μου.
Άλλον που μεν αν παντρευτείς, που τον καμόν θα κρούσω!
Ποιον η ζωή μου θα κοπεί!
Εν να με πιάσει συγκοπή,
άμα εν να τ’άκούσω.
Τζιαν μεν με πιάσει συγκοπή, που την ζωήν να σβήσω,
oρκίζουμαι σου στον Χριστό,
στον εαυτό μου θα κλειστό,
τζιεθ θα ξαναγαπήσω.
Τζιαι θα θυμούμαι πάντα μου, τι όμορφη που ήσουν!
Εθ θάχω θέλησην, πυγμή,
ώσπου να φτάσει η στιγμή,
τα μμάδκια μου να κλείσουν.
Τζι’ άμα με θάψουν τζι’ύστερα, ξεκίνα βήμαν – βήμαν,
τζι’ έλα τζιαι στάθου τζιαχαμέ,
παντοτινέ μου καημέ,
που πάνω που το μνήμαν.
Που πάνω που το μνήμαν μου, στάθου σε κάποιαν άκρη,
τζι’ αφού ήσουν το πάθος μου,
για να μυρίσ’ ο τάφος μου,
πότησ’ τον μ’έναν δάκρυ.
Χαμπής Αχνιώτης