ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΥΣΩΝΑ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΥΣΩΝΑ
Είντα καύσωνες εν τούτοι, που χτυπούν μ’έτσι ορμήν!
Αχ Θεέ μου τι θα γίνει,
όπου πας φωδκιά καμίνι,
να σου κρούζει το κορμίν;

Το κορμί μου στες πυράες, πιον εγίνηκεν οφτόν,
τζι’ εν μπορώ να τες ποφεύκω,
μες τον νήλιον που δουλεύκω,
τζι’ έκρουσα καθεαυτών.
Εν ιμπόρω ν’αναπνεύσω, εν αντέχω άλλον πιον,
τι θα κάμω δεν γνωρίζω,
σαν τον σιοίρον λοχαρίζω,
που τον παίρνουν κασαπιόν.

Με σε τούτες τες πυράες, θα γινώ του θανατά!
Το μυαλόν μου ούλλη μέρα,
μιαν γυρίζει σαν τη σφαίραν,
τζιαι την άλλη σταματά.
Ππαίφτω την νύχταν τζ’εν καμμώ, τζιαι λούννουμαι στο δρώμα!
Πόρτες παράθυρ’ αννοιχτά,
μα ρέσσουν τα μεσάνυχτα,
τζιαι γιω πυρώννω κόμα.
Εν καλόν το καλοτζιαίριν, μα ναν νάκκον μαλαχτό,
τζι’ όϊ να ξεβαίννει πάντα,
η πυρά πας τους σαράντα,
τζιαι στους τριανταοχτώ!
Άμα κάμν’ έτσι πυράες, τζι’ όπου πάω ναν φωδκιά,
προτιμώ ο καημένος,
τον σιειμώναν, βαομένος,
με μιαν σόπαν συντροφκιά.
Χαμπής Αχνιώτης