ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΚΑΠΟΥΛΛΟΝ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΚΑΠΟΥΛΛΟΝ
Έν νεν καλά να ζιείς ζωήν, του σκάπουλλου για πάντα!
Είναι τζιαιρός να το σκεφτείς,
γιε μου τζιαι σου να παντρευτείς,
κοντεύκεις τα τριάντα.

Αν κάμεις οικογένειαν, ούλοι θα σε χουμίσουν,
τζιαι άρκον εις τα γεραδκιά,
εν νάσιεις γιόκκα μου παιδκιά,
να σε γεροκομήσουν.
Τωρά ‘σαι νέος τζιαι βουράς, εις τες διασκεδάσεις,
ποτζιεί ποδά θα τζιοιμηθείς,
όμως εν να με θυμηθείς,
άρκον πουν να γεράσεις.
Τα χρόνια σου θα φύουσιν, γιόκκα μου έναν έναν,
τ’ αδέρκια σου θάχουν παιδκιά,
μα σημασίαν εθ θα δκιά,
κανένας τους για σέναν.
Έθθεν να ανταποκριθούν, εις το θολόν το δει σου,
όϊ πως είναι αγενείς,
μα άλλον εν ο συγγενής,
τζιαι άλλον το παιδί σου.
Χωρίς αγγόνια τζιαι παιδκιά, στων γεραδκιών τα βάρη,
εν να χτυπάς της τζιεφαλής,
τον χάρον θα παρακαλείς,
για νάρτει να σε πάρει.
Ενώ αν σου φωνάζουσιν, παππού - παππού τ’αγγόνια,
θα σιαίρεσαι τζιαι θα γελάς,
τον πλάστην θα παρακαλάς,
να ζήσεις σιήλια χρόνια.
Χαμπής Αχνιώτης