ΜΑΥΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ

ΜΑΥΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ
Όποτε φτάνν΄Ιούλιος, στες είκοσι του μέρες,
στην εικοστήν ανατολήν,
θυμίζει μου την εισβολήν,
τες πόμπες τζιαι τες σφαίρες.

Θυμούμαι μάχες άνισες, θυμούμαι σκοτωμένους,
ούλα όσα περάσαμεν,
χωρκά που τα εχάσαμεν,
θυμούμ΄αγνοουμένους.
Αεροπλάνα του εχθρού, πού΄ρτασιν να χτυπήσουν,
θυμούμαι βομβαρδίζασιν,
τόπους που δεν ερίζασιν,
για να τους καταχτήσουν.
Θυμούμαι που ερίφκασιν, πάνω μας την φωθκιά τους,
μάνες που δεν εφταίασιν,
θυμούμαι τες εκλαίασιν,
που χάνναν τα παιθκιά τους.
Θυμούμαι που εφύαμεν, που τον δικόν μας τόπον,
γιατί επιάσαν τα χωρκά,
που βρίσκουνται εις τον βορκά,
τζι΄ήρταμεν εις τον νότον.
Τα μέρη που εχάσαμεν, πόμακρα πιόν θωρώ τα,
τα σπίθκια που εχτίσαμεν,
τους τόπους που ποτίσαμεν,
αιώνες με ιδρώτα.
Με μιάν ελπίδαν ζιώ τωρά, να ξαναπάω πίσω,
την τελευταίαν μου πνοήν,
στόν τόπον μου έναν πρωίν,
τζειαμέ να την αφήσω.
Θεέ που ρίζεις τούν την γην π’ανατολήν ως δύση,
που νότον μέχρι τον βορκάν,
που σεν ζητώ παρηορκάν,
δώς μας εσού την λύση.
Θεέ μου τους πολιτικούς, πέρκι τους δώκεις φώτα,
δίκαιη λύση να γινεί,
Ωθωμανοί τζιαι Γρισκιανοί,
να ζήσουν όπως πρώτα.
Χαμπής Αχνιώτης