ΑΝ ΜΑΡΝΗΘΕΙΣ

ΑΝ ΜΑΡΝΗΘΕΙΣ
Εσού που εγεννήθηκες, για τα φιλιά τα χάδκια,
πού ‘σιεις το όνομαν Χαρά, την αστραπήν στα ‘μμάδκια,
πιον η καρκιά μου γίνηκεν, για σέναν δκυό κομμάδκια.

Αν αρνηθείς να πεις το νναι, άμαν θα σε γυρέψω,
στα όνειρα μου άμαν δω, πως ότι ππέφτω έξω,
θάβρω ‘ναν σπίλιον στα βουνά, να πα να ασκητέψω.
Μακρά του κόσμου μόνος μου, θα πα να κατοικήσω,
μα στην καρκιάν μου σώκλειστην, μέσα θα σε κρατήσω,
να σέχω μόνην συντροφκιάν, όσον τζιαιρόν θα ζήσω.
Τζι’ άμαν νυχτώννει τζι’έρκεται, σκότος να βασιλέψει,
το όνομαν σου θα λαλώ, σαν τελευταίαν λέξη,
τζι’άμαν ξυπνώ που το πρωίν, θάσαι η πρώτη σκέψη.
Τζιαι θα λαλώ ολόψυχα, όσα ποθείς να τάχεις,
τζιαι στην ζωήν σαν ταίριν μου, κοντά μ’αφόν εστάθεις,
πόσον πολλά σ’αγάπησα, ποττέ σου εθ θα μάθεις.
Χαμπής Αχνιώτης