ΙΝΤΑΛΟΣ ΕΝ ΤΟ ΠΛΑΣΜΑΝ

ΙΝΤΑΛΟΣ ΕΝ ΤΟ ΠΛΑΣΜΑΝ
Ο άθρωπος εγέρασεν, ίντα φελά το ψέμαν,
την στράταν που βαδίζουμεν,
ο γέρος το γνωρίζουμεν,
έφτασεν εις το τέρμαν.

Γινίσκεται ανήμπορος, θέλει που άλλον σάσμαν,
σε ούλα δυσκολεύκεται,
τζι’αρκέφκει πιόν τζιαι σκέφκεται,
ίνταλος εν το πλάσμαν.
Πρώτα που πάνω στούντην γήν, μωρόν εν να περάσει,
μα της ζωής του ο σκοπός,
είναι να γίνει άδρωπος,
τζ’ύστερα να γεράσει.
Όπως τα φκιόρα είμαστην, π’ανθίζουν τζιάι μυρίζουν,
τζ’ύστερα μαρανίσκουσιν,
ππέφτουν τζιαί ξερανίσκουσιν,
στο χώμαν τζιαι σαπίζουν.
Έτσι εν τζιαι ο άθρωπος, γιενιέται πεθανίσκει,
που την ζωήν εις την σιγήν,
για πάντα πάνω στούντην γήν,
κανένας εν μεινίσκει.
Χαμπής Αχνιώτης