ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΟΤΟΡΤΖΙΗΕΣ

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΟΤΟΡΤΖΙΗΕΣ
Προχτές που πήα Λεμεσόν, κάποιοι με τες μοτόρες,
εφκάλασιν την μουτταρκάν!
Νάσουν τζιαι σου σε μιαν μερκάν,
άκουσε τι θα θώρες.

Ένεψα τζιαι αρκίνησα, να στρίφω τζιείν την ώραν,
στ΄αμμάτιν που με βάλασιν,
δκυό νέοι που νεφάνασιν,
πίσω μου με μοτόραν.
Είπουν πως εν να καρτερούν, να στρίψω να περάσουν,
μα δεν εσταματήσασιν,
γιατί αποφασίσασιν,
μιτά μου να γελάσουν.
Ενώ εγιώ αρκίνησα να στρίφω το τεμόνι,
θωρώ τους τζιαι παλάρουσιν,
νάρτουσιν να ττουμπάρουσιν,
πάνω μου οι δεμόνοι.
Εν είχασιν διάθεσην, για να με καρτερούσιν.
Σαν που να είχασιν φτερά,
τζιαι που δεξιά τζι΄αριστερά,
ρέσσουν τζιαι προσπερνούσιν.
Εία τους τζιαι απότομα, επάτησα τα φρένα,
τζι΄έκλωσα τέλεια αλαβρά,
ειδέ ποδά εις τα ζαβρά,
θα έτρωα τον ένα.
Τούντην στιγμήν το εύχουμαι, τζιαι τζιείνοι να μ΄ακούσιν,
μα τζι΄άλλοι που τους μοιάζουσιν,
ούλοι τους να σπιάζουσιν,
πέρκι σωφρονιστούσιν.
Προπάντων θέλω για να πώ, λλίν προσοχήν να δώσει,
εις τον έναν μοτορτζιήν,
πούσιεν της μάνας του ευτζιήν,
για να την ηγλητώσει.
Να μεν βουρούν τόσον πολλά, τάχα πως δείχνουν θάρρος!
Τόσον πολλά όποιος βουρά,
να ξέρει ότι καρτερά,
έτσι πελλούς ο χάρος.
Ως σήμμερ΄αν νομίζουσιν, ο λόγος που σωθήκαν,
πως κράνος τάχα μου φορούν, έτσι αν εσκεφτήκαν,
έναν πρωΐν το ράδιον,
θα πεί εσκοτωθήκαν.
Χαμπής Αχνιώτης