Αντάν αρτζιέψαν οι κρυφοί ανέμοι τζι εφυσούσαν
- τζι αρκίνησεν εις την Τουρτζιάν να κρυφοσυνεφκιάζη
- τζιαι που τες τέσσερεις μερκές τα νέφη εκουβαλούσαν,
- ώστι να κάμουν τον τζιαιρόν ν' αρτζιεύκη να στοιβάζη,
- είσιεν σγιαν είχαν ούλοι τους τζι η Τζιύπρου το κρυφόν της
- μεσ' στους ανέμους τους κρυφούς είσιεν το μερτικόν της.
- τζι αντάν εφάνην η στραπή εις του Μοριά τα μέρη
- τζι εξάπλωσεν τζι ακούστηκεν παντού η πουμπουρκά της,
- τζι ούλλα ξηλαμπρατζιήσασιν τζιαι θάλασσα τζιαι ξέρη
- είσιεν σγιαν είχαν ούλοι τους τζι η Τζιύπρου τα κακά της.[29]
«Δεν θέλω, Κκιόρ-ογλου, εγιώ να φύω που την Χώραν,
- γιατί αν φύω, το κακόν εν' να γινή περίτου.
- Θέλω να μείνω, Κκιόρ-ογλου, τζι ας πα' να με σκοτώσουν,
- ας με σκοτώσουσιν εμέν τζι οι άλλοι να γλυτώσουν.
- Δεν φεύκω, Κκιόρ-ογλου, γιατί, αν φύω, ο φευκός μου
- εν' να γενή θανατικόν εις τους Ρωμιούς του τόπου.
- Να βάλω την συρτοθηλειάν εις τον λαιμόν του κόσμου;
- Παρά το γαίμαν τους πολλούς εν' κάλλιον του πισκόπου.[30]
Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου,
- κανένας δεν εβρέθηκεν για να την ι-ξηλείψη,
- κανένας, γιατί σιέπει την που τα 'ψη ο Θεός μου.
- Η Ρωμιοσύνη εν να χαθή, όντας ο κόσμος λείψει![16]
- Σφάξε μας ούλους κι ας γενεί το γαίμαν μας αυλάκιν,
- κάμε τον κόσμον μακελλειόν και τους Ρωμιούς τραούλλια,
- αμμά ξερε πως ίλαντρον όντας κοπεί καβάκιν
- τριγύρου του πετάσσουνται τρακόσια παραπούλια.
- Το ’νιν αντάν να τρώ’ την γην, τρώει την γην θαρκέται,
- μα πάντα κείνον τρώεται και κείνον καταλυέται.[31]
Μεν μάχεσαι την θάλασσαν να την-ι ’ξηντιλήσεις·
- άδικα λόγια μεν χάννεις κι αρκείς εις την δουλειάν σου.
- Τον ήλιον με φύσημαν μπορείς να τον-ι σβήσεις;
- Φώναξε του τζελλάττη σου, σάσ’ την κρεμμασταρκάν σου![17]
Αν πολεμούν για το καλόν και πολεμά κι ο γιος μου,
- ας έν’ χαλάλιν του Θεού, αν μου τον φα’ το βόλιν,
- κι ας πα’ να μείνω δίχως του, να ζήσω μανιχός μου.
- Ειδέ κ’ αν ου, και μάχουνται να κάμουν άλλα αντ’ άλλα,
- χαρράμιν τους ’που τον Θεόν της μάνας τους το γάλαν.[32]
Ήτουν βουλή ’που τον Θεόν για να γενεί κ’ εγίνην.
- Τον Χάρον εν και βκάλλουν τον ποττέ πως έν’ φταισμένος·
- πάντα λαλούν το φταίσιμον πως το ’χει ο πεθαμμένος.[33]
’Πο ούλα το γλυκόττερον έν η ζωή τ’ αθρώπου.
[34]
Σκοτώστε μας και γράψετε κ’ εμάς τον σκοτωμόν μας.
- Μα τούτοι ούλ’ οι σκοτωμοί έν’ ούλοι για κακόν σας·
- εσείς θαρκέστ’ αννοίετε το μνήμαν το δικόν μας,
- κ’ εν το πεισκάζετε πως έν’ το μνήμαν το δικόν σας.
- Σκοτώστε όσους θέλετε, αμμ’ αν να σας-ι βλάψει·
- το γαίμαν που χονώννετε ’που μας τους δεσποτάες
- έν λάιν εις την λαμπρακιάν π’ αφταίννει να σας κάψει.[23]
Που την πελλάραν τους τραβούν και τούτοι κ’ η φυλή τους
- κι ακόμα έν’ να πάθουσιν με τούν’ τον νουν περίτου.[35]
Κανέναν φόοον δεν έχω από τους Κυπριώτες.
- Θωρούν εις την Καραμανιάν πως η Τουρκιά ’ν λιμπούριν,
- τέλεια κοντά π’ ακούουνται κ’ οι σκύλλ’ αντάν να ’λάξουν·
- με μιαν σφυρκάν πετάσσουνται ’ποδώθθ’ έναν λιγγούριν
- κι ούλους μέσα σε μιαν ώραν μπορούν να τους-ι σφάξουν.[36]
- Απού την άλλην έχουσιν κοντά τους το Μισίριν.
- Αν πεις καράβκια; δεν έχουν, έν’ του αλέτρ’ αθρώποι.
- Δα κάτω τούτοι έν’ πολλά, πολλά ξωμακρισμένοι,
- περνούν μηνάδες κ’ εν έχουν χαπάριν ’που τα ξένα
- και θέμι έν’ ’που την Τουρκιάν στενά τριυρκασμένοι.
- Δα κάτω τούτ’ έν’ σαν τ’ αρνιά πών’ χώρκα μαντρισμένα.[37]
Θεέ, που νάκραν δεν έχεις ποττέ στην καλωσύνην,
- λυπήθου μας και δώσε πκιον χαράν στην Ρωμιοσύνην.[
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου